Z okazji festiwalu Otwarte Ogrody Sadyba odbędą się aż trzy spacery po starej Sadybie, w tym jeden dla całej rodziny.
Skwer Starszych Panów na Sadybie będzie centralnym miejscem najbliższego festiwalu Otwarte Ogrody Sadyba. W weekend odbędzie się na nim siedem imprez kulturalnych i integracyjnych dla dzieci i rodzin.
Najbliższy weekend na Sadybie będzie wypełniony atrakcjami aż po brzegi. Od piątku do niedzieli odbędzie się doroczny festiwal Otwarte Ogrody Sadyba. Niezależnie od niego, w niedzielę wieczorem czeka nas plenerowy performance inspirowany legendami miejskimi okolic Jeziorka Czerniakowskiego.
Taniec butoh z muzyką na żywo na plaży Jeziorka Czerniakowskiego (przy Jeziornej 4) odbędzie się w ramach Butohpolis. III Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Butoh. Sylwia Hanff i Marzena Brzezińska z Teatru Limen Butoh zatańczą do muzyki na żywo Katarzyny Karpowicz (koto). Początek godzinnego performansu w niedzielę o 19.00.
„O Jeziorku Czerniakowskim […] krążą już legendy. W jego okolicach miał miejsce jedyny udokumentowany przypadek lądowania UFO w Warszawie. Inni przekonują, że w Jeziorku jest zatopiony samolot, a jeszcze inni, że […] jest tam przejście do innego wymiaru.”„Od lat po Warszawie krążą przeróżne legendy na temat niezwykłych wydarzeń w okolicy Jeziorka Czerniakowskiego i elektrociepłowni Siekierki. Ta część stolicy ma opinię tajemniczej i nie do końca zbadanej […]. …w późniejszych latach pojawiały się tu dziwne światła. […] Podobno światło widywane było też pod powierzchnią wody w Jeziorku Czerniakowskim.”
Jezioro snów. A jeśli czas jest jak jezioro, a nie rzeka? „Odwieczny czas snów” to balansowanie pomiędzy dwoma światami - metafizycznym i fizycznym. To praczas, „czas mityczny” przeciwstawiany czasowi czynności codziennych, a jednak obecny w każdym człowieku, obecny w różnych miejscach. Tu i teraz. Butoh to zbliżanie się i dotykanie tego, co istnieje tu, choć niewidzialne i nienazywalne. „Sny są wieczne, pochodzą z Czasu Snu, zgodnie z nimi toczą się dzieje wszechświata. Mój Sen jest moim prawem” Murdrooroo
Butoh - co to jest?
Performance jest częścią projektu artystycznego „Lemniskata” (lemniskata to nazwa różnych figur geometrycznych przypominających kształtem symbol nieskończoności, który czasem jest również określany właśnie tym słowem).
BUTOH to kontrkulturowa forma współczesnego post-tańca, która narodziła się w Japonii na przełomie lat 50 i 60 XX w. Zrywa z kanonami tradycyjnej sztuki, nie tylko japońskiej. Inspiracją były także europejskie i amerykańskie nurty sztuki awangardowej, m.in. koncepcja teatru okrucieństwa Antonin’a Artaud’a, taniec ekspresyjny oraz filozoficzne pisma Bataille’a, twórczość Genet’a. Butoh jest rytuałem wyzwalającym wewnętrzną energię i eksplorującym mroki podświadomości. Z premedytacją ukazuje zakazane dotąd obszary życia. Butoh – nazywane tańcem lub teatrem - stanowi kategorię sama w sobie, a jego istotą jest poszerzona percepcja ciała wyzwolonego z automatyzmów codzienności, poszukiwanie tego, co autentyczne w ciele, tajemniczego piękna, otwarcie na kontakt z Jaźnią i jedność Uniwersum w jego wiecznym cyklu życia i śmierci.
Butoh jest stanem jedności umysłu-ciała umożliwiającym subtelne odczuwanie świata wewnętrznego i zewnętrznego, to czyste doświadczenie zmieniających się stanów istnienia. Tancerz, istniejąc na krańcach czasu, otwiera przestrzeń, w której ujawniają się rzeczy niewidzialne.
Warszawski TEATR LIMEN BUTOH - prowadzony przez Sylwię Hanff od 2002 r. - pracuje w zmiennym składzie, otwarty na współpracę z różnymi artystami teatru, muzyki, plastyki, nowych mediów, dzięki której dokonuje się wymiana energii twórczej i wzajemnych inspiracji. LB dotychczas zrealizował ponad 20 spektakli/ performansów, wiele etiud i improwizacji. Limen Butoh występuje w Polsce i za granicą (dotychczas USA, Japonia, Francja, Włochy) w różnych ośrodkach i na różnych festiwalach. Od kilkunastu lat prowadzi współpracę międzynarodową.
Wykonawcy
SYLWIA HANFF - pionierka i jedna z najbardziej rozpoznawalnych tancerek butoh w Polsce, magister filozofii UW, reżyserka, choreografka, liderka Teatru Limen Butoh, instruktorka improwizacji tańca i symboliki ciała, menadżerka, kuratorka projektów z zakresu edukacji artystycznej i kulturalnej oraz projektów społeczno-kulturalnych, inicjatorka i Dyrektorka Artystyczna Butohpolis. Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Butoh. Na scenie od 25 lat, do tej pory wystąpiłam w ponad 40 spektaklach teatrów instytucjonalnych i niezależnych. Została opisana w książce J. Majewskiej „The Body Revolving Stage. New Dance in New Poland” ( Instytut Teatralny, 2011) oraz w książce „Obecni ciałem. Warsztat polskich tancerzy” Magdaleny Zamorskiej (wydanej w jęz. angielskim pt. Intense Bodily Presence: Practices of Polish Butō przez Peter Lang GmbH, 2018). Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Od 19 lat prowadzi warsztaty pracy z ciałem i ruchem. Była aktorką zespołu Warszawskiego Teatru Pantomimy/ Teatr Żydowski w Warszawie, 10 lat współpracowała z Teatrem Narodowym i Operą Narodową, współpracuje z teatrami fizycznymi i eksperymentalnymi.
MARZENA BRZEZIŃSKA – tancerka i performerka, poszukuje eksperymentalnych form ruchu, pracy z ciałem i sztuk performatywnych. Ukończyła kursy: Kurs Choreografii Scenicznej pod kierownictwem Iwony Olszowskiej, Kraków 2015 r oraz Kurs Choreografii Eksperymentalnej pod kierownictwem Marii Stokłosy, Renaty Piotrowskiej – Auffret, Magdaleny Ptasznik – Choreografia w Centrum – Warszawa 2016 r. Brała udział w wielu warsztatach z techniki tańca współczesnego, improwizacji ruchowej, kontakt improwizacji, tańca butoh na terenie całej Polski. Współtworzyła „Sztab Twórczy” projekt, którego byłam pomysłodawczynią. Tańczy od 1994 r. w zespołach: Zespół Tańca Współczesnego „Jazz-Dance”, Teatr Tańca „TeDeTe”, Teatr Tańca „Kompania Buno”. Współtworzy Teatr Limen Butoh od 4 lat.
KATARZYNA KARPOWICZ - japonistka, pasjonatka kultury japońskiej, nauczycielka języka japońskiego. Gry na koto uczyła się podczas wielokrotnych pobytów w Japonii, w tym jako stypendystka japońskiego rządu. Wykonuje muzykę dwóch szkół (Ikuta-ryū, Yamada-ryū), utwory z repertuaru klasycznego, współczesne oraz improwizacje. Szczególnie interesuje się rozszerzonymi technikami gry oraz wykorzystaniem możliwości instrumentu w nowych kontekstach.
W następny weekend mieszkańcy i sympatycy starej Sadyby będą wybierać i degustować najlepsze ciacho i najpyszniejszą nalewkę roku, a chętni zrobią sobie wspólną fotografię. Na zgłoszenia zostało niewiele czasu.
Stołeczny ratusz rozpisał konkursy na stanowisko dyrektora kilkudziesięciu szkół podstawowych w Warszawie. O kolejną kadencję starają się m.in. dyrektorki szkół z Sadyby i Stegien.
Stołeczni urzędnicy zakończyli ponowną weryfikację wniosków do budżetu obywatelskiego. Do głosowania przeszło ostatecznie siedem projektów ze starej Sadyby.
Po pół roku stołeczny ratusz powtarza przetarg na plan zasilania Jeziorka Czerniakowskiego. Zakres projektu pozostaje bez zmian, ale tym razem jest na niego więcej pieniędzy w kasie miasta. Czy to wystarczy, by do przetargu zgłosiło się więcej wykonawców?
Szpetny pawilon przy św. Bonifacego 103 na Sadybie nie prędko zniknie z zajmowanego miejsca.
Na warszawską Sadybę zajrzał borsuk. Spotkanie z nim zakończyło się dla mieszkańca osiedla lekkim, choć niebezpiecznym pogryzieniem.
Kiedy hitlerowcy deportowali z Warszawy tysiące Żydów, ci mogli spokojnie uczyć się uprawy roli i odpoczywać w majątku przy Jeziorku Czerniakowskim. Chronił ich i wspierał właściciel majątku, Polak, Wojciech Zatwarnicki. O nieznanej historii żydowskiego kibucu przy Jeziorku Czerniakowskim opowiada wnuk Zatwarnickiego - Jakub Karpiński.
