O tym jak wyglądało dzieciństwo na starej Sadybie w latach 1930-60 wiemy z książki „Banany z cukru pudru”.  Dziś idziemy odrobinę dalej – do lat 70. i 80.  O tamtych, wciąż egzotycznych, czasach wspomina wierna sympatyczka naszego portalu.

Co to była „górka wariatów” i „pekin”? Gdzie był „żółty dom” i „Jodła”? Co mieściło się niegdyś w obecnym KFC na Powsińskiej? Jacy krążyli po Sadybie obwoźni sprzedawcy? Co podśpiewywali miejscowi huligani? O miejscach i osobach ze swojego sadybiańskiego dzieciństwa, podzielonych na cztery pory roku, opowiada Gosia Przybylik-Kucharska. 

Mieszkam na Sadybie od urodzenia, z kilkoma krótkimi przerwami, które uświadomiły mi, że właśnie tutaj jest mój dom i że nie wyobrażam sobie mieszkać gdziekolwiek indziej. To na Sadybie tonęłam w śniegu spadając z sanek w zimę stulecia 1979, chodziłam na spacery do „koła”, dzisiejszego Parku Szczubełka, które w miejscu placu zabaw miało okrągły plac, po którym świetnie się jeździło na rowerze. To tutaj spacerowałam i spaceruję z moimi kolejnymi psami, a potem i  z moimi dziećmi. Do 103-ej chodziła moja Mama, moja siostra, ja i teraz moja córka. Wszystko tutaj budzi wspomnienia i trudno w kilku zdaniach zmieścić wszystkie te lata spędzone na Sadybie. Spróbujmy więc spojrzeć na Sadybę przez pryzmat czterech pór roku.

Kiedy byłam dzieckiem w zimie oczywiście chodziło się na sanki, miejsc było kilka: po pierwsze najbliższa nam tzw „górka wariatów”. Nikt chyba już nie pamięta, czemu to miejsce się tak nazywało. Było to wielkie boisko pomiędzy ulicą Zieloną a Godebskiego, na którym teraz stoi osiedle domków szeregowych. Boisko miało świetną górkę, była ogromna i zawsze zjeżdżało na niej mnóstwo dzieciaków. Drugim miejscem była górka nad Jeziorkiem Czerniakowskim, a trzecim górka, która całkiem niedawno została zrównana z ziemią, na tyłach obecnego przedszkola Baby City. W ramach wyjątkowych zimowych atrakcji rodzice organizowali również kuligi za samochodami. Oczywiście z perspektywy czasu wydaje się to mało rozsądne, ale na usprawiedliwienie napiszę tylko, że nie było wtedy na Sadybie zbyt wielu aut a i ich prędkość nie była zawrotna.

Po zimie przychodziła wiosna, a z nią krokusy w przydomowych ogródkach, a już chwilę potem cała Sadyba pachniała bzem i konwaliami. Na naszej ulicy najpiękniejszy bez kwitł pod „pekinem”, kamienicą czynszową, na której miejscu stoi teraz nowoczesny apartamentowiec. W codziennej drodze do szkoły towarzyszyło mi zawsze gruchanie synogarlic, które niezmiennie kojarzy mi się z Sadybą.  

Gdy tylko robiło się odrobinę cieplej, dzieci wyciągały z piwnic rowery. Kiedy byłam mała, mama pozwalała mi jeździć „tylko po naszej ulicy”, parę lat później mogłam już zapuszczać się nieco dalej,  nawet na Bernardyńską, na osiedle, na którym mieszkała większość dzieci z naszej klasy, którym bardzo zazdrościłam, że mogą się razem bawić.

Na brak kompanów do zabawy jednak trudno było narzekać. Jak już wspominałam, na Sadybie 30 lat temu samochodów nie było zbyt wiele, więc spokojnie można było się bawić na ulicy. I tak też spędzaliśmy większość letnich, ciepłych dni i wieczorów, z dzieciakami z sąsiedztwa graliśmy w dwa ognie, w zbijaka, w badmintona itp.

A lato na Sadybie to wspomnienia nie tylko związane z zabawami na ulicy, wycieczkami rowerowymi, czy kąpielami w Jeziorku Czerniakowskim, to również wspomnienia dotyczące ludzi,  którzy byli wtedy nieodłączną częścią Sadyby.  Czy ktoś pamięta jeszcze pana Witkowskiego, który  wozem zaprzężonym w konia rozwoził mleko? A może ktoś  przypomina sobie panią, która reklamowała swój „towar” krzycząc  na całe gardło: jagooooooody, jagody, jagody!   Krążyli też po naszych uliczkach sprzedawcy mioteł,  a już dobrych parę lat później jeździł samochód sprzedający lody, który charakterystycznym dźwiękiem oznajmiał swoje przybycie.

A skoro już o handlu mowa, to może kilka słów na temat sadybiańskich sklepów w latach 80tych. Na większe zakupy chodziło się albo do stodoły, czyli samu, czyli po prostu  sklepu samoobsługowego, który znajdował się w miejscu dzisiejszego Mokpolu.  Chodziłam często z Babcią  do tzw żółtego domu, czyli sklepu znajdującego się przy ul. Powsińskiej pomiędzy kładką a przystankiem autobusowym  lub na „Jodłę” czyli do sklepu, w którym teraz króluje nasze NABO.

Knajp na Sadybie mojego dzieciństwa nie pamiętam, moje jedyne wspomnienie związane z jedzeniem to bar mleczny, gdzie teraz mieści się KFC. To tam można było zjeść pyszną galaretkę z bitą śmietaną, lub deser sułtański z rodzynkami. Nie pamiętam już nazwy tego baru mlecznego, może ktoś wie?

Kiedy kończyło się lato, tak jak i dzisiaj na Sadybie unosił się zapach dymu z ognisk, wracaliśmy z wakacji do szkoły a w sali gimnastycznej czekał już na nas napis  „Witaj szkoło”. A potem już tylko czekaliśmy na zimę i śnieg i sanki na sadybiańskich górkach.

A na koniec przypomniała mi się piosenka, którą w czasach szkolnych mojej Mamy podśpiewywali miejscowi chuligani: ubabariba, górą Sadiba.

***

Oryginalny tekst ukazał się na portalu Sadyba24.pl w 2015 roku.

O tym, co się stało w piwnicy ich domu, mieszkańcy Sadyby dowiedzieli się przypadkiem, przeglądając Internet. Tam natknęli się na wspomnienia osób, które przeżyły ukrycie i rozstrzelanie podczas Powstania Warszawskiego.